Toen Erika van Nature Vivanta mijn boek ‘Intuïtief Ouderschap’ las zei ze: “Je boek heeft een hele liefdevolle energie over zich – heel fijn! Ik lees tot nu toe met name dat ik het erg goed gedaan heb. Ik herken bijvoorbeeld wat je schrijft over aankleden zonder er aandacht aan te geven….met de jas aandoen bij ‘t kind. Ik heb dat nooit zo gehaast gedaan omdat ik altijd thuis was.” En toen ze het boek uit had zei ze: “Goed boek, Tjitske! Ik vind het heel fijn dat ik bevestiging gekregen heb rondom Tammy en eigenlijk ook rondom Elvyke. Ik heb het bij beide kinderen erg goed gedaan….waar ik eerst nog ergens dacht dat ik gefaald had omdat ik me geen raad wist met zijn gehuil / gekrijs zie ik nu meer in dat het nodig was zo en dat het goed was en dat ik juist gehandeld heb…misschien niet meteen want eerst was ik wanhopig en zeer in de neerwaartse spiraal maar ik heb de oplossing wel gevonden door heel goed naar hem te kijken, hem te observeren en daarop te ageren.”
Illustratie: Brigida Almeida, uit: Baby Alfabet – van wij naar ik en jij.
Erika is dankzij dit proces met haar zoon Tammy reader en healer geworden en heeft een waar paradijs geschapen in de bergen van Roemenië. Ik ben benieuwd naar dit proces hoe zij zelf tot intuïtief ouderschap gekomen is.
Zij geeft een heel duidelijke en mooie omschrijving aan wat zij intuïtief ouderschap noemt: ”Ieder kind heeft een handleiding. Als ouder is het jouw taak die handleiding te leren lezen en vervolgens je kind leren er zelf mee om te gaan.”
Erika, wat was jouw beeld rondom moederschap en ouderschap toen je zwanger was van je eerste kind?
Ik had als voorstelling dat we een standaard doorsnee gezin zouden zijn waarbij de vader en moeder werken. Het huis netjes is onderhouden en de tuin er goed bij ligt. Ik wilde niet anders zijn dan het gemiddelde dus ik stelde me voor dat we een doorsnee gemiddeld gezin zouden vormen.
Dat is niet helemaal hoe je nu leeft toch? Wat maakte dat dit veranderde?
Ik kreeg geen standaard doorsnee kind. Mijn zoon was in geen enkel opzicht gemiddeld te noemen en volgde op geen enkel vlak het ‘boekje’ zoals dat altijd zo mooi gezegd wordt. Hij was anders en zijn problematiek was complex.
Zo kreeg ik als jonge moeder te maken met ontelbare intoleranties bij mijn baby, zwaar bebloed eczeem, urenlange huilbuien en woede aanvallen. Het was een combinatie van EN fysiek ongemak en problematiek in de vorm van intoleranties en allergieën EN cognitieve voorsprong EN ‘strongwilled’, wat betekent met een heel erg sterke wil en daarbij had hij woede-uitbarstingen EN overprikkeling met ‘meltdown’ momenten. Bij een meltdown werd hij apathisch, niet meer aanspreekbaar en kon ik hem niet meer aanraken. Hij was dan uitgecheckt als het ware en huilde alleen maar.
Ik heb geprobeerd antwoorden te vinden bij de mensen waar ik op vertrouwde zoals medici, therapeuten, deskundigen, maar die antwoorden heb ik niet kunnen vinden. Ik geloofde dat mensen die gestudeerd hadden het beter zouden weten dan ik en daarmee maakte ik mijn eigen intuïtie eigenlijk ondergeschikt aan de mening van anderen.
Ik ben vaak pijn gedaan in dit proces waarbij ik mijn intuïtie niet serieus nam omdat de ander gestudeerd had in een specifiek onderdeel en het daardoor zeker weten beter zou weten dan ik. Ik had slechts mijn gevoel om op te varen en zij hadden jarenlange ervaringen en kennis. Dat woog voor mijn gevoel zwaarder dan mijn gevoel.
Wat maakte dat je je gevoel toch serieus bent gaan nemen?
Ik zag keer op keer hoe Tammy pijn gedaan werd en keer op keer huilde mijn hart. Een dikke verpleegkundige die op mijn baby ging liggen omdat anders een infuus niet aangelegd kon worden was hartverscheurend voor mij om naar te kijken. Die pijn die ik keer op keer voelde verdroeg en accepteerde ik alleen omdat ik geloofde dat zij het beter wisten dan ik. Ik had mezelf heel klein gemaakt.
Op een gegeven moment las ik de boekenreeks van Vladimir Megre, de Anastasia reeks en toen stond bij boek 5 van de hele reeks mijn hart in vuur en vlam en besefte ik me dat mijn gevoel een waarheidsindicatie is. Dat wat ik nu voel is waar dus dan is de informatie in de andere boeken ook waar maar dan is als ik dit zo voel het altijd waar. Als ik me dus verdrietig voel in mijn hart dan is dat waar en dan klopt er iets wezenlijks niet.
Mijn hele idee van een standaard doorsnee gezin was niet meer mogelijk want ik was als het ware opnieuw geboren maar dan als intuïtieve moeder.
Wat betekende dat voor jou, opnieuw geboren zijn als intuïtieve moeder?
Dat betekende dat ik mij ging verdiepen in de psyche van mijn zoon. Ik ging zijn psyche lezen om hem beter te begrijpen. Als ik hem beter zou begrijpen en zou weten waarom hij woede aanvallen kreeg of waarom hij een meltdown kreeg dan zou ik er ook een oplossing voor vinden.
Ik dacht steeds in oplossingen. Daar waar de standaardoplossingen niet werkten voor mijn zoon zocht ik intuïtief naar oplossingen die wel werkten. Na het lezen van de Anastasia reeks was ik verder geopend geraakt in mijn gevoel en stroomden beelden van een leven waarbij mijn zoon wel gezond zou worden bij mij naar binnen. Ik zag hem drinken van zijn eigen waterbron. Ik zag hem eten van zijn eigen groenten en fruit dat geteeld was op zijn eigen erf. Ik zag hem slapen in een boomhut. Dat gevoel was zo sterk dat ik wist dat we dat zouden gaan doen. Ik wist toen alleen nog niet hoe en daar ben ik vanaf dat moment naar gaan zoeken. In dat leven in de natuur lag de oplossing voor hem.
Kun je voorbeelden geven van hoe jij intuïtief met hem omging?
Tuurlijk!
We gingen naar een museum en hij was een jaar of 3 à 4 en ik worstelde al tijden met zijn overprikkeling. Hij was intelligent dus had hij uitdaging nodig maar tegelijkertijd kon diezelfde uitdaging bij hem zorgen voor overprikkeling waarna hij als ik niet goed oplette een meltdown kreeg.
Ik voelde dat ik hem daarin moest helpen en hem moest aanleren hoe hij zichzelf hierin kon helpen zodat hij er op latere leeftijd steeds beter mee om kon gaan.
Bij het museum stonden we te wachten in de wachtrij in het kassahuisje, waar ook het winkeltje was. In die ruimte was licht, geluid, drukte en voelde hij de energieën van alle mensen. Nadat we betaald hadden en naar buiten liepen en dus eindelijk in het museum waren aangekomen werd hij apathisch, onaanspreekbaar en huilde hij. Dit waren momenten waarbij ik schrok omdat ik het in het begin niet zag aankomen. Ik leerde hem te lezen en dus te begrijpen waarom hij deze meltdown momenten kreeg en wat daarin de triggers waren. Zo leerde ik herkennen dat het in het licht zat, in het geluid en in de drukte en energieën van mensen. Toen ik dat eenmaal wist kon ik hem leren wat te doen wanneer dit gebeurde. In het geval van het museum heb ik hem naar een hoekje gereden in het museum waar geen mensen langs liepen. Weg van de mensen dus. En daar heb ik hem laten rusten. Net zo lang tot hij weer aanspreekbaar werd en zichtbaar tot rust kwam.
Een ander voorbeeld was een verjaardag. Ook daar speelde de overprikkeling van licht, geluid, drukte en energieën van mensen. In een gesloten ruimte, zo leerde ik door te observeren, zijn de prikkels hoger en kunnen ze minder goed weg. Ik zag aan mijn zoon dat zijn hoofd steeds roder werd door de overprikkeling en dan stelde ik hem voor om eventjes naar buiten te gaan. Buiten liet ik hem dan gewoon even spelen met wat zand en in het gras tot ik voelde in mezelf nu is hij rustiger geworden en dan liet ik hem weer naar binnen gaan om weer blootgesteld te worden aan de prikkels. Zo leerde ik hem aan wat hij zelf kan doen wanneer hij merkt dat de hoeveelheid prikkels te heftig voor hem zijn.
Ook bij woede aanvallen ging ik intuïtief te werk. Als ik rechtsaf wilde en hij wilde linksaf dan ontplofte hij van woede en werd hij onaanspreekbaar. Ik ging dan naast hem zitten en keek naar zijn non-verbale communicatie en wachtte net zo lang tot hij rustig geworden was, ik hem weer kon aanraken en we elkaar konden knuffelen en dan maakten we samen een compromis waar we het beiden in konden vinden. Dan gingen we eerst links en dan rechts en dan was het goed.
Hij was snel overprikkeld
Mijn zoon was snel overprikkeld en kon zelfs overweldigd worden door teveel prikkels die hij vervolgens ook niet wist te verwerken. Dat betekende dat wanneer ik bij mensen op bezoek was dat hij dan achter mij ging staan. Ik liet dat toe. Als hij het nodig heeft zich achter mij te verschuilen dan is dat oké. Wat ik ook deed is dat ik hem bewust op schoot nam en dan mijn energie om hem heen sloot. Ik weet niet precies hoe ik dat deed maar ik ging als het ware energetisch extra breed zitten en ook extra geaard zitten. Hij zat vervolgens op schoot en zat dan heel geaard en heel ruim in mijn aura. Zo kon hij praten met mensen en zo kon hij zich laten zien. Als ik dat niet deed dan bleef hij achter mij staan en liet hij zich niet zien. Dit deed ik tot ik voelde dat hij meer kon en beter met prikkels om kon gaan. Dan trok ik mezelf wat terug en moedigde ik hem aan om het zelf te doen zonder mijn hulp. Lukte dat dan niet dan was ik er alsnog om te helpen.
De glijbaan is ook zo’n mooi voorbeeld. Bij alle motorische vaardigheden speelde bij mijn zoon een grote angst. Hij was op jonge leeftijd al in staat gevaar te overzien en in te schatten. De kleinste glijbaan ging hij met 2,5 jaar nog altijd niet alleen vanaf. Ik moest beide handjes vasthouden en dan was hij zeker genoeg dat hij van de glijbaan durfde te glijden. Ik heb gezien in zijn non-verbale communicatie hoeveel spanning er door zijn lichaam heen ging en daar reageerde ik op door hem te helpen. Natuurlijk stimuleerde ik hem keer op keer toch zonder mij te glijden of maar 1 hand vast te houden maar als ik te veel spanning zag dan bood ik hem mijn beide handen aan, zodat hij toch heerlijk kon genieten van het glijden zonder over zijn grenzen te gaan.
Hij heeft duidelijke grenzen
En ook dat is interessant…, die grenzen. Er wordt altijd gezegd dat je kinderen moet leren beleefd te zijn en 1 van die dingen is dat je mensen een hand moet geven. Ik heb bij mijn zoon gemerkt dat dat over zijn grenzen heen ging. Hij had zo’n last van alles wat hij voelde en dus ook van de energieën van mensen die hij voelde dat hij geen hand wilde geven…ook niet aan zijn opa en oma. Ik heb hem daarin helemaal zelf laten beslissen keer op keer. Wil je een hand geven aan opa? Als hij naar achteren stapte was het antwoord duidelijk en was het een nee. Ik heb hem hierin niet gedwongen omdat ik wist dat hij de energieën van mensen haarfijn kon voelen en daar spanning van ondervond.
En nu hij 11 is geeft hij het me ook aan. Hij kan acuut misselijk worden en hoofdpijn krijgen als er iemand naast hem staat met een zware energie. Dat voelt hij haarfijn aan. Net als toen hij nog maar 2 was.
Dankjewel Erika voor dit deel van ons mooie gesprek! Heel bijzonder om te zien wat jouw zoon je heeft laten ontdekken. Lees hier deel 2Interview over intuïtief ouderschap deel 2.